It’s not easy bein’ green

Dzisiejszy wpis sponsoruje żaba Kermit :). Jesień przyszła, szaro jakoś, A. wyjechała już do Wrocławia i zwyczajnie brakuje mi zielonego. Poza tym Kermit był moją pierwszą, wielką miłością, więc – przy okazji nadchodzących zmian – zebrało mi się na wspomnienia.

Płakałam, gdy on płakał, śmiałam się, kiedy mnie rozśmieszał i wściekałam się na Ciasteczkowego Potwora, gdy ten zjadał Kermitowi drugie śniadanie. W wieku przedszkolnym moja miłość do płazów nie znała granic.

Dorosłam, więc Kermit boleśnie spadł z piramidy moich uczuć i nie jest już na pierwszym miejscu. Jednak nie da się ukryć, że sentyment pozostał. A przecież trzeba czasem obejrzeć Mappety, bo „od nadmiaru inteligencji człowiek by zwariował” (zawsze lepszy Kermit, niż śpiewanie po całym domu piosenki z Troskliwych Misiów, przynajmniej sąsiedzi nie stukają w rury :D).

W ramach rozrywki w piątek – tygodnia koniec i początek, ostatnia już relacja z praktyk. Tym razem zeszyty. Przyznaję, uśmiałam się. Może na Was nie zrobi to jakiegoś specjalnego wrażenia, ale ja – po sprawdzeniu trzydziestu takich prac – chodziłam z bananem na twarzy. I, jak to mówi M., w takiej sytuacji, gdyby nie uszy, miałabym uśmiech dookoła głowy:):

„Niedaleko zamku żył smok, który w nocy latał nad królestwem i śmiecił.” (nowa wersja legendy o smoku wawelskim miała pointę związaną z segregacją śmieci! :P) 

„Niezgadzam się, bo ponieważ jak komuś pomożesz to on niebendzie twoim przyjacielem albo będzie.” [? :D]

„Nazywam się O. i chodzę do klasy czwartej. Mam 10 i 2/12 lat.”

„Mam na imię K., mam 10 lat, mieszkam w Zielonej Górze. Chcę się z tobą spotkać w FALUBAZIE, BO TO PANY.”

Zawód nauczyciela to jednak ciężki kawałek chleba 🙂

Reklamy